Kəlbəcər mənim üçün yalnız bir torpaq parçası deyil, həm də bir həyatın simvoludur. 1993-cü ildə evimizdən, doğma kəndimizdən qovulanda, hər şey dəyişdi. Həmin dövrün acıları, qəlbimdəki boşluqlar heç vaxt tamamilə silinməyəcəkdi. Amma zamanla bu torpağın yalnız ərazi olaraq deyil, həm də bir ruhun varlığı olduğunu anladım. Hər gün Kəlbəcərdən uzaq düşsəm də, orada mənə aid olan hər şey hələ də ürəyimdəydi.

İşğal dövrü, hər bir kəlbəcərli üçün bir zülmət idi. Evlərimiz, həyətlərimiz, bağlarımız əlimizdən alındı. Kəlbəcər bizə doğma bir yuvanın, bir ailənin adı idi. Çox vaxt yuxularda bu yerlərə geri dönməyin arzusuyla oyanırdım, amma gerçəklik üzümə qəddarca gülümsəyirdi. Düşmənin əlində olan torpaqlara heç bir zaman qayıda bilməyəcəyimizi düşündük. Və bir an belə, bu yeri unutmamışdım.

Amma zaman keçdikcə, ümidlərin heç vaxt tükənmədiyini gördüm. Kəlbəcər bizim üçün yalnız bir coğrafi mövqe deyil, həm də mübarizənin, əzmkarlığın və vətən sevgisinin təcəssümüdür. Mənim və mənim kimi insanların gözlərində bir gün bu torpaqlara geri dönmə arzusunun alovunu hiss etdim. 2020-ci ilin noyabrında, bu alov sönməyərək Kəlbəcər torpaqlarının işğaldan azad edilməsi ilə gerçək oldu.

Düşünürəm ki, hər bir insanın həyatı, nə qədər uzaqda olsa da, öz torpağı ilə bağlanmışdır. Bizim bağımız Kəlbəcər ilə idi. Təkcə mənim deyil, yüzlərlə, minlərlə kəlbəcərlinin də. Kəlbəcərə qayıdışımızı heç bir söz ifadə edə bilməz. Mənim üçün bu, yalnız bir coğrafiyaya deyil, həm də bir vətənə, həyatımıza, köklərimizə dönüşdür.

Azad edilmiş Kəlbəcərə gedəndə gördüyüm mənzərə, sözlərlə ifadə edilə bilməzdi. Bəzi yerlərdə hələ də yerindən tərpənmiş daşlar vardı, bəzilərində ağacların kökləri torpağa bərk bərk bağlanmışdı. Amma hər şeyin içində bir ruh, bir həyat var idi. Bir zamanlar mənim uşaqlığımın keçdiyi bu torpaq, indi daha böyük bir mənaya sahib olmuşdu. Yollar yenidən çəkilirdi, məktəblər bərpa olunurdu, insanlar bir-birinə yaxınlaşır, birlikdə Kəlbəcəri bərpa edirdilər. O günləri düşünəndə, bir yandan sevinirəm, digər tərəfdən isə keçmişin acılıqlarını xatırlayıram.

Kəlbəcər yalnız bir torpaq parçası deyil, həm də bir yaddaşdır. Buradakı hər kəs, işğaldan əvvəl və sonra, bu torpağa olan sevgisini heç vaxt itirməyib. Bu torpaqda böyüyən hər bir insanın ürəyində, bir daha bu yerlərə geri qayıtmaq arzusu var idi. İndi bu arzu gerçəkləşir və Kəlbəcər yenidən həyat tapır.

Bununla yanaşı, Kəlbəcərin təbiəti də bir başqa möcüzədir. Dağlar, çaylar, meşələr… Hər biri mənə bir zamanlar orada keçirdiyim günləri xatırladır. Buradakı təbiətin sükunəti, ruhumu sakitləşdirir. Kəlbəcər mənim üçün, təkcə fiziki məkan deyil, həm də mənə aid olan xatirələrin, yaşadığım anların, kədərin və sevincin evidir.

Biz bu torpağa geri dönə bildik, amma hələ çox işimiz var. Kəlbəcəri əvvəlki kimi bərpa etmək, burada gələcəyin insanlar üçün yeni həyat qurmaq zaman alacaq. Amma hər şeydən əvvəl, bu torpaq bizimdir, bizim kökümüzdür. Kəlbəcər işğaldan azad edildikdən sonra bir çox yeni başlanğıclar ortaya çıxacaq. Gələcək nəsillər üçün bu torpaq, bir mübarizənin, əzmkarlığın və vətənə olan sevgimizin təcəssümü olacaq.

Bəli, Kəlbəcər yalnız bir torpaq deyil. O, həyatımızın bir parçasıdır, bizim sevdamızdır. Və bir daha heç vaxt uzaqda olmayacaq.

Orucov Qoşqar